Psikanalitik Alan Kuramına Giriş
Dünya değiştikçe psikanaliz kuramı ve psikanalizdeki klinik uygulamalar da bu
değişime karşılık vermiş olup her biri zamanla farklı biçimlere evrilmiştir. Yirminci
yüzyılın ortalarından bu yana, dünyanın çeşitli bölgelerinde farklı hedefleri,
öz-araştırımsal ilkeleri (öğretim yöntemi) ve klinik tekniklere sahip olan
psikanalitik alan kuramı biçimleri ortaya çıkmıştır. Alan kuramı iki kişilik psikanalitik
bakış açısının aynı aileden olup sonrasında kendi içerisinde nispeten
bağımsız olarak gelişmiş olan üç temel modele ayrılmıştır. Modellerden ilki olan
Güney Amerika’da ortaya çıkan Mitos İnşacı (Mythopoeic) Model, Madeleine ve
Willy Baranger’ın çalışmalarına dayanmaktadır. Katz tarafından yapılandırılmış
olan “Plazmik (Plasmic) Model” adlı ikincisi ise Amerika Birleşik Devletleri’nde
kişilerarası, öznelerarası, ilişkisel ve güdülenme sistemi gibi psikanalitik bakış
açılarında yer alan örtük alan kuramları arasındaki ortaklıklardan yararlanmaktadır.
Ağırlıklı olarak İtalya’da gelişmiş olan ve Bion’un zihinsel işleyiş modelini
kullanmakta olan “Düşsel (Oneiric) Model” adlı üçüncü modelde ise Antonino
Ferro’nun çalışmaları temel alınmış olup sonrasında Giuseppe Civitarese’nin de
katılımıyla model giderek gelişmiştir. Alan kuramının ilk iki modelini bünyesinde
barındıran ilk gelişim süreci “Birinci Dalga”, çağdaş psikanalitik alan kuramı
“İkinci Dalga” olarak adlandırılmaktadır. “Üçüncü Dalga” ise geleceğe uzanmaktadır.
Bu panel, alan kuramına bir giriş niteliği taşımakta olup kuramın tarihsel,
bilimsel ve felsefi arka planının ve kurama ilişkin genel kavramların, araçların
ve tekniklerin, modeller arası farklılıkların, bütünleyici bakış açısıyla kuramın
diğer psikanalitik kuramlarla ilişkisinin, güncel tartışmaların ve ileriye yönelik
çalışmaların ele alınması amaçlanmaktadır